عملکرد الیاف پلی پروپیلن بر شیارشدگی و حساسیت رطوبتی لایه بیندر روسازی آسفالتی بر پایه فرآیند مختلط

بهبود خواص مخلوط‌های آسفالتی همواره یکی از مسائل حائز اهمیت در مهندسی روسازی بوده است. افزودنی‌ها در چند دهه‌ی اخیر به طور گسترده در آسفالت مورد استفاده قرار گرفته‌اند و از مهمترین آن ها که اثرات مطلوبی بر خواص فیزیکی و مکانیکی آسفالت دارد، می توان به الیاف پلی پروپیلن اشاره نمود. از این افزودنی با توجه کارایی بالا، سهولت در نحوه استفاده و اقتصادی بودن‌، در روسازی آسفالتی جهت بهبود مشخصات فیزیکی و مکانیکی مخلوط های آسفالتی استفاده شده است. در این پژوهش با استفاده از الیاف پلی‌پروپیلن 18 میلیمتری و افزودن درصدهای 1/0 الی 5/0 آن به نمونه های آسفالتی ساخته شده در آزمایشگاه با دانه‌بندی لایه بیندر بر پایه فرآیند مختلط که شامل اختلاط اولیه قیر و مصالح سنگی و اختلاط ثانویه با الیاف پلی پروپیلن می باشد، آزمایشات مقاومت مارشال، کشش غیرمستقیم، مدول برجهندگی و خزش دینامیکی بر روی نمونه های آسفالتی انجام پذیرفت. با بررسی نتایج آزمایش های مختلف، تجزیه و تحلیل داده ها و ترسیم نمودار‌های لازم، ملاحظه گردید که افزایش درصد استفاده‌ی این افزودنی‌ موجب افزایش مقاومت مارشال، کاهش مقاومت کششی خشک و مرطوب، مدول برجهندگی و عدد روانی نمونه‌های آسفالتی می‌گردد. نتایج حاکی از آن است که الیاف پلی پروپیلن موجب افزایش مقاومت مخلوط آسفالتی، افزایش حساسیت آسفالت در برابر رطوبت و کاهش پتانسیل شیارشدگی نمونه‌های آسفالتی شده و با توجه به جذب شدن به سنگدانه‌ها و قیر منجر به کاهش اتصال بین سنگدانه‌ها می‌گردد. همچنین با توجه به کاهش عدد روانی، این افزودنی موجب کاهش تغییرشکل های آسفالت می گردد.